درباره مدرسه محتوا

بهتره قبل از هر چیزی بگم که ما در اینجا یعنی من و همسرم ” پروانه نوابیان ” . سال 1390 ازدواج کردیم و با کلی امید و آرزو مثل همه جوان های دیگه شروع به کار کردیم ، برای یک آینده روشن و زیبا . ولی نشد ، نشد که نشد . ورشکستگی و بدبختی پشت بدبختی ، کلی بدهی و کار عقب مونده و روزهای بسیار سخت که تحملش کار هر کسی نبود . چرا با اینکه این همه تخصص داشتم نمیتونستم زندگی خوبی داشه باشم ؟ زندگی خوب اصلا یعنی چی ؟ ثروت چیه و ……….

نا امید شدم ، بدجور بدجور با این رزومه ” رزوه علی نجفی زاده ” فکر مهاجرت و پناهندگی زد به سرم که قاچاقی برم آلمان رفتم مدرک آشپزی گرفتم که برم نشد ….. گفتم طوری نیست میرم ترکیه که نشد و دیگه ناامیدی به اوج خودش رسید ، انگار هیچ تخصصی نداشتم ، انگار هیچ بودم . مجبور شدم با 15 سال سابقه برم گوشه خیابان کار کنم و غذا بفروشم . 

همین غذا فروختن ، همین خورد شدن ، همین شکستن ، همین سختی ها منو به اونجا رسوند که به خودم اومدم . آموزش دیدن و مطالعه به لطف همسرم شروع کردم . در عرض 30 روز زندگی تغییر کرد گفتم دیگه نمیرم گوشه خیابان و خودمو پیدا کردم . من یک علی نجفی زاده دیگه شده بودم با کلی امید و انگیزه …. به همین خاطره که همیشه میگم 5 درصد مهارت ابزاری و 95 درصد درون ما در موفقیت ما تاثیر دارد و همین تجربه سخت باعث شد با خودم بگم پس خیلی ها هستند که همین مشکل رو دارند بزار بهشون کمک کنم